Brian Cox terug in ‘007: Road to a Million’

Brian Cox keert terug als The Controller in het tweede seizoen van 007: Road to a Million. Dat meldt Deadline Hollywood vandaag. Opnamen van de spelshow van Amazon moeten deze zomer plaatsvinden. Cox’ deelname wordt volgens de entertainmentwebsite in de komende weken officieel aangekondigd.

Brian Cox in het eerste seizoen van 007: Road to a Million

Pal na de overname van MGM door Amazon twee jaar geleden, werd bekend dat James Bond-productiemaatschappij Eon Productions en Amazon een 007-spelshow gingen maken. De hoop was gevestigd op een doorstart van de Bond-films, waar we tot op heden nog steeds niets wijzer van zijn geworden, maar het werd dus een avonturenspelshow gedraaid op iconische James Bond-locaties.

Onder het motto beter iets dan niets in november de spelshow verorberd; het bleek veel van alles en tegelijk een lege huls. Volgens Amazon bereikte 007: Road to a Million in 27 landen de eerste plaats, maar bleef de show in het Verenigd Koninkrijk buiten de Top 50 van meest succesvolle Prime-producties. Niettemin werd alras een tweede seizoen aangekondigd. Eind dit jaar mogen we zien of de makers iets van het commentaar hebben aangetrokken en of Brian Cox zijn draai een beetje heeft gevonden.

Weggezakte kennis ophalen met gelikte Bond-docu

Weinig nieuws onder de zon in de documentairereeks over James Bond die momenteel te zien is op Videoland en in twee flinke delen wordt uitgezonden door RTL Z. Voor de doorgewinterde Bond-liefhebber is het vooral weggezakte kennis ophalen, en dat is leuk genoeg. De serie ziet er namelijk gelikt uit.

Icons Unearthed: James Bond, zoals de officiële titel luidt. Of zoals hertiteld: Alles over de Bond-films. De zesdelige serie van exact 44:11 minuten per deel werd in oktober 2023 voor het eerst vertoond op het Amerikaanse Vice TV. Chronologisch verteld van Ian Fleming, naar de films met Sean Connery, George Lazenby en Roger Moore. De films met de overige Bond-acteurs komen in de volgende delen aan bod.

Aan het woord komen James Bond-kenners en leden van de cast en crew uit de verschillende Bond-films. Het neusje van de zalm van de vroege Bond-films is inmiddels al lang niet meer onder ons, wat resulteert in een handvol overlevers dat zo vriendelijk was zijn zegje te doen.

In de eerste drie delen komen de volgende prominenten aan het woord: regisseurs John Glen en Martin Campbell (Glen was al second unit director en editor bij drie eerdere Bond-films); actrice Gloria Hendry die tevens de prettige voice over is; stuntcoördinator Paul Weston; actrices Catherina Von Schell (of Catherine Schell), Trina Parks en Caroline Munro; acteur Terence Mountain; geluidstechnicus Norman Wanstall en James Bond himself George Lazenby.

Lazenby maakt hier geen beste beurt. De eenmalig en oudst levende Bond-acteur blijkt op zijn zachtst gezegd wat geilig aangelegd en alles waarover hij lijkt te kunnen praten is seks, seks en... je raadt het al. Waarschijnlijk hetzelfde laken een pak als in 2022 waarbij hij zijn eigen theatertour werd uitgezet wegens grensoverschrijdende verhalen. George Lazenby bewijst hier a sexist, misogynist dinosaur in hoogst eigen persoon te zijn.

Wat verder opvalt aan de documentaire is het gebrek aan James Bond-muziek. Ongetwijfeld een rechtenkwestie, maar jammer is het wel, temeer omdat muziek zo’n belangrijk onderdeel uitmaakt van de filmserie.

Dacht ik op een mistroostige zaterdagmiddag wat klusjes in huis te kunnen doen terwijl de serie opstond; van die klusjes is niets terechtgekomen. Ik zat toch 132 minuten en 33 seconden gekluisterd aan de buis.

De laatste drie aflevering van Alles over de Bond-films zijn vrijdag 10 mei vanaf 20:30 uur te zien op RTL Z.

Alles over de Bond-films

Zesdelige docureeks vanaf morgen op Videoland en RTL Z

Superspion James Bond zag het levenslicht in 1953, toen Ian Fleming zijn eerste boek schreef in zijn reeks over agent 007. Bijna tien jaar later kreeg de populariteit van Bond een enorme impuls met de film Dr. No, waarin Sean Connery gestalte gaf aan de Britse MI6-agent. Niemand kon vermoeden dat de Bond-franchise het meer dan zestig jaar zou uithouden.

De ware fans kunnen de gaten in hun 007-kennis opvullen met de zesdelige documentaireserie Alles over de Bond-films, die bol staat van interviews met insiders, niet eerder vertelde verhalen en anekdotes over de iconische filmreeks.

In de eerste drie delen, die morgen achter elkaar worden uitgezonden op RTL Z, nemen de makers een diepe duik in de geboorte van het Bond-personage, de productie van de eerste films en de manieren waarop de verhalen door de jaren heen zijn veranderd. James Bond zou zijn bedenker Ian Fleming, die in 1964 overleed, ruimschoots overleven. Natuurlijk moest daarvoor wel regelmatig een nieuwe acteur worden gevonden om de prestigieuze rol te spelen. Zo ook op dit moment. Het proces van zoeken naar de perfecte speler komt uitgebreid aan bod in de serie.

Originele titel: ‘Icons Unearthed: James Bond’. Vanaf vrijdag 3 mei op Videoland en om 20:30 uur de eerste drie delen op RTL Z.

Met dank aan Corneel Vanfleteren.

Beter een slechte dan geen Bond-film

Het leven is leuker met een nieuwe Bond-film op komst. Zo simpel is het. De zinderende voorpret waar we nu al zo lang van verstookt zijn. De eerste foto’s, de speculaties, de geruchten, de nieuwe soundtrack. Het maakt het leven van een Bond-fan aangenamer.

Zonder nieuwe film is het leven ook best te doen; ik krijg tenminste geen bommen op mijn dak, dus reden tot klagen heb ik allerminst. Zo kun je natuurlijk alles relativeren, maar daar krijg je geen stukje mee vol.

De nieuwe lente begint met de aankondiging van de nieuwe nul-nul-zeven. Als dat op enig moment aan de orde is, dan mogen we weer gericht dagdromen. Iedere frutsel van de filmset wordt met chirurgische precisie ontleed. De online fanbase gaat lekker los en speculeert dat het een lieve lust is. Dat is waar wij hoognodig aan toe zijn.

Dat geldt niet alleen voor ondergetekende en alle Bond-fans met mij, ook de gemiddelde bioscoopganger ziet James Bond graag. Twee uurtjes verstand op nul, het vertrouwde recept, een nieuw hoofdstuk aan de jarenlange saga. Met andere woorden: de wereld wordt er in zijn geheel beter van.

Ik durf zelfs te stellen: geef ons liever een slechte Bond-film dan geen Bond-film. Er zitten in de Bond-canon genoeg vijfjes en zesjes waar ik met plezier naar kijk: Diamonds Are Forever, The Man with the Golden Gun, Moonraker, A View to a Kill, Quantum of Solace, Spectre — ik doe maar een greep uit het minder beoordeelde repertoire. Allemaal films die ik met regelmaat en met veel smaak kan waarderen.

Die Another Day is een historisch dieptepunt waar de filmmakers hun best voor moeten doen om daar enigszins bij in de buurt te komen. Zo slecht dat het bijna knap is. Zelfs met een mindere Bond-film ben ik niet bang daar te geraken. Daarbij heeft ieder wangedrocht zijn liefhebbers: ook de aller slechtste Bond-film weet zijn publiek te bereiken. Slecht is slechts een mening.

Bijkomend voordeel is dat mindere en betere Bond-films elkaar dikwijls afwisselen. Beginnen we met een zesje, dan ligt de lat minder hoog voor de volgende en kan het in principe alleen maar meevallen. Ik zie louter voordelen om dit jaar gewoon lekker te beginnen met filmen.

Het kon ooit en het moet wéér kunnen. Huur een regisseur in die van aanpakken weet. Type Terence Young, Guy Hamilton, Lewis Gilbert of de laatste der Mohicanen John Glen. Deze klassiekers hebben met z’n vieren vijftien Bond-titels op hun naam. Vijftien! Dat is met z’n vieren zestig procent van alle Bond-films!

‘Heb je geen zin, dan maak je maar zin.’ Dit is richting de producenten. Tip aan de veel te late kant: doe het nu eens om en om. Je bent al jaren met z’n tweeën, net als Saltzman en Broccoli in de jaren 60, die namen om en om het voortouw. Dan draaiden ze er in het begin zelfs ieder jaar een productie uit! Nu jullie weer.

Het lijkt alsof scepterzwaaister Barbara Broccoli ons moedwillig aan het tarten is. Zolang zij geen zin maakt, gaat er niks gebeuren. Ik krijg steeds meer het gevoel dat zij daar genoegdoening van krijgt en dat nog héél lang kan volhouden. Heerlijk die macht en dan gewoon niks doen. Daniel Craig is volgens haar nog steeds James Bond en zolang er geen opvolger komt, blijft dat ook.

Dat is ook de reden dat de boel niet wordt verkocht. Het is net als Gollem die die ring in zijn reet had gestopt; er zo lang op zitten dat het je wezen aantast. Gelukkig word je er niet van en knapper ook niet. James Bond (lees: Daniel Craig) is Barbara’s precious, daar moet verder iedereen met z’n tengels van afblijven.

Nu is het beslist niet zo dat ik enkel James Bond-pulp verorber, zo zie ik af en toe ook best een aardige film of serie. Laatst nog het wonderschone Ripley. Man, wat een verslaving. Het recente Scoop vond ik goed, Anatomy of a Fall. Grâce á dieu en Tout s’est bien passé van Ozon, een dosis Lanthimos met onder meer The Lobster en Dogtooth (Poor Things mag ik nog zien), en deze kan ik niet vaak genoeg noemen: Watcher van aanstormend talent Chloe Okuno.

Maar voor al deze producties geldt dat ze komen op het moment dat ik ermee in aanraking kom. Ik kijk er niet reikhalzend naar uit. Vaak zijn het verrassingen, want als ik er sporadisch wel op zat te wachten, valt het dikwijls tegen, zoals met Napoleon, de laatste Indiana Jones en Mission: Impossible en om eerlijk te zijn ook met No Time to Die en Spectre daarvoor…

Laat die nieuwe Bond-film ook maar tegenvallen. We tellen dan tenminste weer mee in de bioscoop en hopelijk kunnen we gauw door naar een betere tweede film. Connery deed nummer één en twee in 1962 en 1963, Moore in 1973 en 1974, Dalton in 1987 en 1989, Brosnan in 1995 en 1997 en zelfs Craig had de smaak heel even te pakken voor nummer één en twee in 2006 en 2008. Deel drie gooide in de meeste gevallen helemaal hoge ogen. Ik zie een geruststellende trend.

Wees blij met wat je krijgt en stel je er van te voren niet teveel van voor; een advies dat ik vooral aan mijzelf moet geven…

Het leven is nu eenmaal leuker met een nieuwe Bond-film op komst. Zo simpel is het.

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.

Cameraman Robin Browne (82) overleden

update 16 april 2024

Cameraman Robin Browne is overleden, meldt The Guardian. Browne werkte mee aan vijf Bond-films uit de jaren 60, 70 en 80: You Only Live Twice (1967), On Her Majesty’s Secret Service (1969), The Spy Who Loved Me (1977), Moonraker (1979) en For Your Eyes Only (1981). Hij was cameraman van speciale en optische effecten en maakte luchtopnamen voor de second unit.

Naast de James Bond-films werkte de Engelsman mee aan tal van grote filmproducties: Battle of Britain (1969) van Bond-regisseur Guy Hamilton, Catch 22 (1970), Rollerball (1975), A Bridge Too Far (1977) met Sean Connery, opnieuw van Guy Hamilton Evil Under the Sun (1982), Gandhi (1982), de laatste film van David Lean A Passage to India (1984), The Jewel of the Nile (1985), King Kong Lives (1986) en Gorillas in the Mist (1988) van Bond-regisseur Michael Apted.

Browne werkte veelvuldig met luchtfotograaf Johnny Jordan, die zijn voet verloor tijdens het filmen voor You Only Live Twice (1967). Catch 22, waaraan ook Browne werkte, werd Jordans laatste film; de cameraman verloor zijn evenwicht en viel uit een vliegtuig.

Begin jaren negentig verhuisde Browne naar de Verenigde Staten. Daar overleed hij op 28 maart op 82-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Hij laat een vrouw, twee kinderen en vier kleinkinderen na. Op 14 juli vindt een dienst plaats ter ere van Robin Browne. De dienst kan online worden gevolgd via de website van Christ Church Cranbrook.

Robin Browne is een van de sprekers in de vele documentaires over de James Bond-films, te vinden op de dvd en blu-ray’s van You Only Live Twice tot Octopussy.

Honderd jaar Philip Stone

Bijrolacteur Philip Stone had vandaag honderd jaar geworden. Stone speelde een kleine rol met een enkele regel tekst in Thunderball (1965). De meest opvallende rollen speelde Philip Stone in de films van Stanley Kubrick.

Zo speelde hij de ijzige Delbert Grady in horrorklassieker The Shining (1980). Philip Stone is de enige acteur die in drie opvolgende Kubrick-films is te zien en samen met de in 2022 overleden Joe Turkel zijn zij de enige acteurs die überhaupt in drie films van Kubrick optraden.

Als SPECTRE-agent in Thunderball heeft hij een som van 250 duizend pond aan consultatiekosten binnengehaald met de grote treinroof. Deze roof vond daadwerkelijk plaats in 1963 en leverde de overvallers 2,6 miljoen pond op. Het waargebeurde feit werd door de filmmakers handig in de schoenen van de fictieve misdaadorganisatie geschoven. Zoals ook eerder gebeurde met het schilderij Portrait of the Duke of Wellington van Goya dat in 1961 werd ontvreemd uit de National Gallery in Londen en een jaar later opdook in het hoofdkwartier van Dr. No in de gelijknamige film.

Stones laatste filmoptreden was in 1993 in The Baby of Mâcon van de Brits-Nederlandse filmmaker Peter Greenaway. Daarna was hij enkel nog in enkele tv-series te zien.

Philip Stone overleed in 2003 op 79-jarige leeftijd. Hij was sinds 1984 weduwnaar en was vader van twee kinderen.

The Talented Robert Elswit

In principe hoef je niet meer te weten dan dit: ga dat zien. De achtdelige Netflix-serie Ripley. Een lust voor het oog. Beklemmend, doorspekt met subtiele humor. Met de prettige verschijning Andrew Scott als zichtbaar genietend middelpunt. En dan de beelden van Robert Elswit, director of photography van Tomorrow Never Dies (1997). Schilderijtjes tovert hij.

Visueel gezien valt Ripley het meest op. Elswits beelden zijn geschoten in het meest heldere zwart-wit. Het is heel even wennen in het begin. Eigenlijk hoopte ik dat, net als bij Casino Royale, na de introductie de kleurenknop werd gevonden. Maar eenmaal in Italië beland, met zijn onverwoestbare schoonheid van nauwe steegjes, steile trappen en statige standbeelden, is de zwart-witkeuze overweldigend.

De grote lijnen van het verhaal zullen inmiddels bekend zijn. The Talented Mr. Ripley van Patricia Highsmith, waar deze serie op is gebaseerd, werd twee keer eerder verfilmd. Alain Delon was de eerste getalenteerde meneer Ripley in Plein soleil (Purple Noon) uit 1960. Meest bekend zal de versie van Anthony Minghella zijn uit 1999 met Matt Damon in de titelrol (ook te vinden op Netflix).

In de acht delen van gemiddeld 55 minuten die Ripley de tijd neemt, komen de details anders tot hun recht. Naar mijn smaak is de serie soms iets té gedetailleerd, waardoor mij het gevoel bekroop dat er vooral meters moesten worden gefilmd. Ook geen straf, want dat betekent méér Andrew Scott en méér Robert Elswit.

Hoe verder ik in de serie kwam, hoe meer ik in Andrew Scott een nieuwe James Bond-figuur herkende. Hij heeft dat elegante, dat duistere, en dikwijls die onuitstaanbare glimlach waarmee hij overal mee weg lijkt te komen. En natuurlijk is Scott, die inmiddels tegen de vijftig loopt, aan de oudere kant, en zat hij met diezelfde sardonische tronie al in Spectre (2015). Hij oogt er jeugdig genoeg voor en ik geloof oprecht dat hij een nieuwe draai aan het karakter van 007 kan geven.

Johnny Flynn als Dickie Greenleaf tipte ik al eerder na zijn optreden als Ian Fleming in Operation Mincemeat (2021). Flynn geeft gestalte aan een minder irritante rijkeluiszoon dan Jude Law dat eerder deed. Law speelde een heel naar personage, Flynn mag dat subtieler doen. Datzelfde geldt voor de dochter van Sting, Eliot Sumner (die ook heel even in No Time to Die zit), als Freddie Miles. Totáál anders dan voorganger Philip Seymour Hoffman, want wat was ook dat een naarling in de film uit 1999.

Ook hier ligt de sympathie toch steeds bij zwendelaar Tom Ripley, van wie je hoopt dat hij uit handen van de autoriteiten weet te blijven. Al is het maar voor een tweede seizoen. Meerdere Ripley-verhalen van Highsmith liggen voorhanden en drogen die op, dan kan schrijver en regisseur Steven Zaillian met het personage nog alle kanten op. Het is net als met James Bond.

Ripley: ga dat zien. En lees daarna ook vooral dit interview van Vanity Fair met Steven Zaillian en Robert Elswit.